Met La La Land ging regisseur Damien Chazelle terug naar de jaren veertig en vijftig van Hollywood en met Babylon reist de Amerikaan nog net even verder terug. Het jaar is 1926 en we zitten midden in de gouden jaren van Hollywood. Een plek waar alles mogelijk is, waar het geld tegen de plinten klotst, de feestjes wild zijn en iedereen een ster kan worden.

Lekker feesten

De film opent met een bijna half uur durende scène waarin er gefeest wordt alsof het einde van de wereld nabij is. Er wordt eindeloos veel gedronken, de bergen coke liggen her en der op tafel en de danseressen zijn spiernaakt. In Hollywood wisten ze hoe ze een feestje konden geven. Tussen de vele losbandige gasten, lopen of liggen ook de drie hoofdpersonen van Babylon.

Brad en Margot

Jack Conrad (Brad Pitt) is een van de meest bekende filmsterren, maar wel eentje op zijn retour nu de geluidsfilm haar intrede heeft gedaan. Margot Robbie speelt de ordinaire Nellie LaRoy, een jonge actrice die er alles voor over heeft om het te maken in Hollywood. Zij kan huilen op commando en dankzij die gave wordt ze een van de grootste sterren. De derde hoofdpersoon is manusje-van-alles Manuel Torres (Diego Calva) die uitgroeit tot een succesvol regisseur.

Kritiek

We volgen de carrière van Nellie en Manny die vanuit het niets opklimmen tot de top om daarna weer uitgespuugd te worden door diezelfde filmwereld. Want Babylon is niet alleen een ode aan Hollywood, maar de film levert ook kritiek op de leegheid van de industrie. Hollywood is een schijnwereld en het gebruikt mensen. Dat is de minder gezellige eindconclusie van het oogverblindende Babylon.