In Zuid-Amerikaanse landen als Argentinië en Chili zijn veel films gemaakt over de misstanden in de tweede helft van de twintigste eeuw, toen militaire regimes de macht hadden. In Brazilië is het onderwerp minder aan bod gekomen, maar het politieke drama I'm Still Here levert een mooie, beklemmende en ontroerende bijdrage. Het waargebeurde verhaal wordt zorgvuldig verteld, met veel aandacht voor het tijdsbeeld en de impact van de dictatuur op de burgers. I'm Still Here (Ainda Estou Aqui) kreeg in 2025 de Oscar voor beste buitenlandse film.

In het Rio de Janeiro van de jaren 70 leidt voormalig congreslid Rubens Paiva een comfortabel leven met zijn vrouw Eunice, hun vier dochters en zoon Marcello (die het boek zou schrijven waarom de film gebaseerd is). Wat het gezin niet weet is dat Rubens betrokken is bij een groep die politieke vluchtelingen helpt. Als Rubens op een dag wordt meegenomen voor ondervraging, verandert het leven van Eunice in een nachtmerrie met knagende vragen die op wrede wijze onbeantwoord blijven.